Pride Amsterdam 2022
Het thema van de Pride Amsterdam in 2022 is "My Gender, My Pride". De letterlijke toelichting op dit thema namens de Pride Amsterdam is onderstaand te lezen. Vanuit Zonnebrillen.com proberen we aandacht geven aan dit topic, omdat wij er ook heilig in geloven dat iedereen gelijk is. Dat merk je zeker binnen ons team, maar dat merken onze klanten hopelijk ook wanneer we in contact zijn met elkaar of wanneer ze campagnes van ons voorbij zien komen. Iedereen is welkom bij ons! Én natuurlijk hebben wij voor iedereen de juiste zonnebril ;)
"Met het thema ‘My Gender, My Pride’ staat de emancipatie van personen die behoren tot de categorieën; transgender, non-binair, genderqueer, genderfluïde, gender non-conform, agender en intersekse centraal, ongeacht wat hun seksuele geaardheid is. Deze emancipatie is namelijk achtergebleven op de seksuele emancipatie en verdient daarom onze volle aandacht."
Je kan Liyah herkennen van social media channels als Instagram, waar ze erg actief is, maar wij hopen dat je haar herkent van haar inzet voor vrouwenemancipatie, seksualiteit en de LHBTIQ+-community. En misschien zelfs van haar podcast Vrouwentoilet, welke volgens de 'about' op YouTube 'een plek weg van de male-gaze, een plek waarbij we ons niet hoeven te censureren of schamen.' is.
Ready to read? To be inspired? Enjoy the ride!
“We forgot about the T in LGBT”
De roomwitte gezichten waren een herinnering waarom ik nooit naar Pride ga. Het is 18 juni. Met een paar vrienden struin ik de Roze Zaterdag in Rotterdam af. Hiér zou ik me als queer persoon thuis moeten voelen. Dít zouden mijn mensen moeten zijn. Ik zie alleen maar homomannen. Heel veel witte cisgender homomannen.
"Alles staat op de rem zodra ik over Pride moet schrijven."
Misschien omdat ik als panseksueel persoon nooit ‘uit de kast’ hoefde te komen. Misschien omdat Pride niet een feest voor zwarte mensen zou zijn. Of omdat de protestborden zijn ingeruild voor kleine stringetjes. En terwijl er een oorlog woedt tegen transgender personen, wil de Pride vooral de hetero’s niet wegjagen. De witte homo’s zijn poortwachters van een kast die maar niet van mij lijkt te zijn. Voor mij geen bevrijding. Voor mij geen viering. En dat terwijl bipoc, zwarte en genderdiverse mensen de strijd leidde.
In 1973 op de Pride in New York City nam de Spaanse Sylvia Rivera de microfoon. De witte gays begonnen haar weg te honen van het podium. Voor hun geen transgenders, geen queers en geen zwarte mensen. “I have been here for your motherfucking people every week,” begonnen ze door de microfoon te schreeuwen. “For your gay brothers and sisters in jail, for your health,” haar rug begon te krommen en de woede was af te lezen van haar gezicht. “And you don’t do a fucking thing for us.” En dat is hoe ik me nu, jaren later ook voel.
Rivera’s frustratie kwam door de Stonewall rellen, een paar jaar eerder. Dit zou de bevrijding van de LHBTI’ers moeten zijn, vooral geleid door genderdiverse en zwarte mensen. Maar de witte gays hebben hun emancipatie meegenomen en getrapt op alles wat niet op hen leek.
“De eerste Pride parade gebeurde in 1970”
De Stonewall Inn werd gerund door de mafia omdat ze geen drankvergunning hadden. De mafia zorgde ervoor dat de politie regelmatig wegkeek, hierdoor kon de lhbtiq+ gemeenschap terecht bij de bar. Op 28 juni 1969 begon na een inval van de politie bij de bar, de Stonewall rel. De bezoekers, werknemers en leden van de gemeenschap begonnen terug te vechten tegen het politie geweld. Deze rel duurde zes dagen, maar het effect van deze rel voelen tot de dag vandaag.
De eerste Pride parade gebeurde op 28 juni 1970 en was de herdenking van de Stonewall rel. Deze parade heette Christopher Street Liberation Day. Op 25 juni 1977 werd in Amsterdam de eerste Pride parade gehouden, die het meeste lijkt op de Amerikaanse. Er is een ander evenement in Nederland, de zogeheten ‘Roze Zaterdag’, deze werd voor het eerst op 14 april 1979 in Roermond gehouden als demonstratie tegen de homofobische uitspraken door een bisschop.
De geschiedenis lijkt zich te herhalen. In Roland Emmerich’s film uit 2015 Stonewall, werden de witte homomannen als bevrijders neergezet. Niet Sylvia Rivera. Niet Marsha P. Johnson, de zwarte trans vrouw die met gevaar voor eigen leven, de protesten op organiseerde. Rivera overleed dakloos in 2003, en Johnson werd vermoord. Beide zaken zijn nooit onderzocht en kregen niet de aandacht die ze verdienen. Zelfs nu op Pride en Roze Zaterdag ontbreekt er een erkenning en viering van de twee grootste figuren van deze hele beweging. Een totale minachting van geschiedenis, mensen van kleur en vooral respect naar de genderdiverse gemeenschap.
"No pride for some of us without liberation for all of us"
Wie denkt dat het nu veel beter is, wil ik herinneren aan de recente documentaire The Life and Death of Marsha P. Johnson. Voor de rechtbank waar wederom een strafzaak begint tegen de moordenaar van een zwarte trans vrouw, zegt de pro bono advocaat: “we forgot about the T in LGBT.” Zelf ben ik queer, niet helemaal cisgender, maar ook niet meteen iets anders. Mijn omgeving steunt, viert en houdt van me zoals ik ben: een luxe. In alle eerlijkheid zou dat voor iedereen zo moeten zijn. Ergens zou ik willen zien dat de witte cisgender gays maar net zoveel van ons en van genderdiverse mensen houden, als van elkaar.
Helaas. Voor de witte cisgender gays, die ons, zwarte genderdiverse queers zijn vergeten, wil ik Marsha P. Johnson quoten: “No pride for some of us without liberation for all of us.”
Geschreven: Liyah Park
Editor: Tammie Schoots